سلام بر عشق، سلام بر آنکه آدمی را بر عرش می برد و یا بر فرش ندامت می کشد؛ آری عشق پایه و اساس هستی است؛ خداوندگار عالم عاشق بود که پدر ما حضرت آدم علیه السلام را با کرم ستار العیوبی خود بخشید؛ و ما را اشرف مخلوقات نامید. درست است که اسرار مرگ پیچیده ترین سرّ نهان خلقت است، اما سرّ عشق را فقط حلاج ها و باقری ها و همت ها فهمیدند و عالی بودند که متعالی گشتند و چه خوش رفتند. عشق جز آن سه واژه(عشق، مادر، شهید) است که قابل تعریف نیست. عشق به آن سبب حق است که آدمی از من خود می گذرد و به خدای خود می رسد، اشتباه نکنید! عشق زمینی پلی است برای رسیدن به عشق الهی و آسمانی، آخر این دنیا طلبی ما آدمیان، یا پلیدی است یا اینکه پوچی نصیبمان می شود. زیبارویان ما صدف های خود را گم کرده اند و خود را الماس می دانند، غافل از اینکه الماس خالص است و اینان مرواریدی بی صدف هستند که در شوری دنیا بی ارزش شده اند . . .
تحفه درویش: باران در چهار فصل گیلان می بارد اما در موقع کاشت شالی، زمین کهنسال error شرمندگی می دهد و تنها امید بی کسان خداوند رحیم است؛ ای دوست اگر دنیا را در مسیر الله خواستی عاشقی و عالی می شوی و سرآخر متعالی، یاحق  با حق تا حق

علیرضا عبدی املشی