سلام.امروز میخوام در باره یگان واکنش سریع شاهد بسیج مختصری براتون بگم.این یگان حدود دو ساله کارشو شروع کرده. نیرهاش از افراد مخلص و بسیجی تشکیل شده.(به غیر از ما که شیطون پیش ما لونگ میندازه)دوره های که این بچه ها دیدن خیلی سخت و طاقت فرسا هستش(به علت ... بودن آموزش ها از گفتن اونها معذورم ولی همین اندازه بدونین که تک تک بچه یه پا چریک و متخصص گوش بریدن و منهدم کردن دشمنان اسلام و مسلمین در کوتاترین زمان ممکن هستن.)این گروه در یکی از استان های شمالی فعالیت میکنه و در روز جهانی قدس بچه ها برای ابراز انزجار از اسرائیل غاصب و اما وظیفه، یک رژه حماسی با پرچم های فلسطین و حزب ا.. در شهرمون رفتن که دهن مردم شهر باز مونده بود و بچه های نیرو انتظامی که فکر می کردن که فقط خودشون نیروی مخصوص(نیرهای رهایی گروگان و ضدشورش)دارن خیره خیره به بچه های شاهد نگاه می کردن و به هم می گفتن که اینها از کجا اومدن؛بسیج مگه از این نیروها داره.خلاصه اینکه نباید بسیجی(بسیجی واقعی) رو دست کم گرفت به قول معروف بسیجی خستگی را خسته کرده...سلامتی امام زمان(عج)و آسید علی خامنه ای و شهدای اسلام واما آزادی قدس صلوات.......................یاعلی

رهبر معظم انقلاب به من فرمودند:من در زمان جنگ،همیشه با لباس نظامی در جبهه ها حاضر می شدم،اما تردید داشتم که آیا مصلحت در همین است من لباس پیغمبر(ص) را کنار بگذارم و این لباس تنگ نظامی را بپوشم یا با همان لباس روحانی به جبهه بیایم.ایشان هنگام مراجعت به تهران،لباس روحانیت را روی همان اونیفرم نظامی می پوشیدند و پس تقدیم گزارش به حضرت امام(ره)،به نماز جمعه می آمدند و نماز جمعه را می خواندند.ایشان در ادامه فرمودند:روزی که برای دادن گزارش از جبهه،به جماران رفتم،امام(ره) پشت پنجره ایستاده بودند.من مشغول باز کردن پند پوتینها شدم و این کار مدتی طول کشید.حضرت امام(ره) ایستاده بودند و با لبخندی،خیره خیره مرا نگاه می کردند.پس ازآن که وارد اتاق شدم دست امام را بوسیدم.معظم له دستی به پشت من زدند و فرمودند:زمانی پوشیدن لباس سربازی در عرف ما،خلاف مروت بود،ولی الآن می بینم چه برازنده شماست! آقا فرمودند: با این کلام دلربای امام،تردید از دلم بیرون رفت.از آن روز به بعد،همیشه ازپوشیدن لباس نظامی لذت می برم.(((به نقل از دریابان علی شمخانی)))

سلام.می خواستم از دوستانی که به وبلاگم سر می زنن پیشاپیش تشکر کنم و اگه کم و کاستی هم وجود داره به بزرگی خودشون ببخشن،حالاحالا مونده ما به پای بزرگان وبلاگ نویس برسیم.خوشحال میشم برام انتقادو پیشنهاد بزارین.از این حرفها بگزریم بریم سر اصل مطلب،راستش قرار بود شماره دوم وبلاگمو با شهدای والامقام ارتش(جمهوری اسلامی ایران یادت نره) شروع کنم اما یک سفری برام پیش اومد که لازم دونستم تغییر عقیده داده و در باره اون براتون بنویسم.من هرسال با کاروانهای راهیان نور تو روزهای عید به مناطق جنگی جنوب می رم ولی امسال کنکور داشتم نرفتم و حالا سعادت شد که تو اولین روز شهریور ماه با کمی اختلاف و برای اولین بار به مناطق جنگی غرب(کرمانشاه) کشور برم.قضیه جالب اینکه مسئول ما اشتباها به بچه ها گفت سفر به مناطق جنوب هستش واسه همین بچه گرمای هوای جنوبو بهانه کردن و کسی به غیر از ما اسم ننوشت اما!!! قضیه جالب تر،،،وقتی ایشون رفتن اسم رو را به سپاه(پاسداران) تحویل بدن لیست پر شده بود وما چشم انتظار روز حرکت موندیم تا اگر کسی نیومد به جاش بریم.انتظار انتظار انتظار،،، که ناگهان یه روز مونده به حرکت تلفن ما زنگ خورد.

علیرضا: الو بفرمائید

سپاه: ببخشید منزل آقای عبدی

علیرضا:بله، کاری داشتین

سپاه:من از سپاه تماس می گیرم،یک نفر از لیست مون نمی یاد لطفا کد بیمه و ...رو بگین

آره دوست عزیز شهدا ما رو طلبیدند.

منم به پاس این هدیه بزرگ تصمیم گرفتم تو شمارهای بعدی ازین سفر نورانی، براتون مطالب و خاطرات به یا موندنی بنویسم.یا علی